Ο ρόλος του γονιού είναι αδιαμφισβήτητα υπέροχος, απαιτητικός, με πολλές αναπάντεχες… «εκπλήξεις», ευχάριστες και δυσάρεστες.
Όταν γίνεσαι λοιπόν γονιός (δεν γεννιέσαι έτοιμος), βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια καινούρια κοσμοθεωρία, όπου μέρα με την ημέρα «τα πάντα ρει»”!
Η ζωή σου δεν είναι και δεν θα είναι πια η ίδια και ενώ είσαι ευτυχισμένος με την πανέμορφη «φατσούλα» που ήρθε στην ζωή σου, «ανακαλύπτεις» ότι θα πρέπει να εξοπλιστείς με υπομονή, επιμονή ,να έχεις θέληση για μάθηση και εκπαίδευση σε καθημερινή βάση, να είσαι έτοιμος για όλα.
Στην αρχή, παρ’ όλες τις όποιες ανησυχίες, άγχη και ανασφάλειες για την ανατροφή του παιδιού σου έχεις πολλή όρεξη και διάθεση να κάνεις τα πάντα για να είναι ο μικρός/ή χαρούμενος/η, υγιής σωματικά και συναισθηματικά (από όσα μπορεί να γνωρίζεις).
Όσο όμως περνάνε οι μήνες ή ακόμα τα πρώτα χρόνια αρχίζεις να «πέφτεις». Θέλεις τόσο πολύ να είσαι ο «τέλειος γονιός», που βάζεις προτεραιότητα το παιδί σου και εσένα σε δεύτερη μοίρα. Πρέπει να είσαι “τέλειος” για έτσι επιτάσσει η κοινωνία, ο οικογενειακός περίγυρος και οι ενοχικές πεποιθήσεις που ίσως κληρονόμησες από την δική σου μητέρα.
Φυσικά και θα κάνεις το καλύτερο που μπορείς, γιατί από την στιγμή που γίνεσαι συνειδητά γονιός αναλαμβάνεις την ευθύνη ενός άλλου πλάσματος και χρειάζεται υπευθυνότητα , πολλή αγάπη και δοτικότητα!
Όμως εσύ αρχίζεις λίγο-λίγο να χάνεις τον εαυτό σου και ενώ θέλεις να παραδεχθείς ότι έχεις ανάγκες και θέλω, δεν τολμάς να το παραδεχθείς.
Προσπαθείς πραγματικά να είσαι ο γονιός που πρέπει, αλλά συνεχώς αναρωτιέσαι:
«Τι συμβαίνει με εμένα; Γιατί είμαι τόσο κουρασμένος/η ; Είναι σαν να έχω χάσει τον έλεγχο».
Νιώθεις εξουθενωμένος/η, είσαι πλήρως απασχολημένος/η χωρίς ελεύθερο χρόνο για εσένα, μόνος και είναι πολύ δύσκολο να έχεις υπομονή με το παιδί σου, να εκτιμήσεις τις ανάγκες του ακόμα και να τις ικανοποιήσεις.
Διαπιστώνεις λοιπόν ότι ο παλιός τρόπος δεν λειτουργεί πια για εσένα αλλά ακόμα δεν έχεις βρει καινούριους τρόπους. Έχεις κολλήσει.
«Θέλω απλά να νιώσω και πάλι ΕΓΩ και να χαρώ την οικογένειά μου» , μου είπε η Κ. στην πρώτη συνεδρία Γονεϊκής Αυτογνωσίας και συνέχισε λέγοντας «Νόμιζα ότι θα ήμουν η καλύτερη γονιός και μετά έκανα παιδί».
Η μεταμόρφωσή της Κ. , σε γονέα ήταν πολύ δύσκολη.
Είδε κομμάτια του εαυτού της να εμφανίζονται που δεν ήξερε ότι υπάρχουν, κυρίως πράγματα που της τα έμαθε η μητέρα της. Έπαιρνε τη συμβουλή άλλων ανθρώπων, που συχνά δεν λειτουργούσαν και έρχονταν σε αντίθεση με αυτό που ένιωθε στην καρδιά της.
Ο σύζυγός της, την βοήθησε να συνειδητοποιήσει πως στην πραγματικότητα η αρνητικότητα της, τροφοδοτούσε την κόρη τους, σαν να την καθρέφτιζε. Η Κ. συγκλονίστηκε με αυτή την ανακάλυψη και αυτό ήταν το έναυσμα, να ξεκινήσει συνεδρίες Γονεϊκής Αυτογνωσίας καθώς ήθελε να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα από την εφαρμογή tip γονεϊκών πρακτικών.
Χρειαζόταν να αλλάξει τον τρόπο που προσέγγιζε την γονεικότητα, να εντοπίσει τις δυσκολίες και τις ανασφάλειες της ως μαμά, τους φόβους της και την δυσκολία να διαχειριστεί την καθημερινότητά της και τα δύσκολα συναισθήματα που ξεπήδαγαν απειλητικά, όταν δεν άντεχε άλλο την πίεση και την κούραση.
Κάποιες φορές «το έχανε», ξεσπούσε έντονα στην μικρή , της φώναζε γιατί ένιωθε άσχημα μέσα της. ‘’Δεν είχα καλή μέρα’’ έλεγε.
Πάντα ένιωθε άσχημα μετά από κάθε επεισόδιο, όμως συνέχιζε να είναι θυμωμένη και να περιμένει η 4χρονη κόρη της “να καταλάβει”.
Οι ανάγκες της Κ., μας οδήγησε στο να δουλέψουμε συνθετικά και εξατομικευμένα από τις επιμέρους θεματολογίες της Γονεϊκής Αυτογνωσίας όπως, τα «8 βήματα της Θετικής Ανατροφής», «Καλός Γονέας. Ποιος είναι;» και «Ο Αυτοσυνείδητος Γονέας».
Η αρχή της αλλαγής έγινε, όταν μία μέρα επέλεξε αντί να μπει στην «μάχη» να βγει την κρίσιμη στιγμή έξω στο μπαλκόνι και να «αναπνεύσει». Αποφάσισε να είναι συμπονετική με τον εαυτό της και άρχισε να κλαίει. Έπρεπε να συγχωρήσει τον εαυτό της, καθώς ήξερε ότι έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε.
Η κόρη της, που ήταν 4 ετών, πήγε έξω να την δει και της είπε με ένα ελπιδοφόρο χαμόγελο, «αισθάνεσαι καλύτερα;» Η Κ. χαμογέλασε και την αγκάλιασε. Η κόρη της, ήξερε τι χρειαζόταν. Μια αγκαλιά!!!
Τότε είδε ξεκάθαρα, αυτό που τόσο καιρό «αρνιόταν» να δει. Όντως, η κόρη της καθρέφτιζε τη συμπεριφορά της.
Αν φώναζε η ίδια, φώναζε και η μικρή. Αν την χτυπούσε, χτύπαγε και η κόρη της τους συμμαθητές της στο προνήπιο.
Συχνά, όταν η κόρη της δεν την άκουγε η Κ. της έλεγε: «γιατί το κάνεις αυτό;» και η μικρή απαντούσε «γιατί το κάνεις και εσύ μαμά»!!!
Αυτό τώρα την πονούσε πολύ, γιατί «τελικά» ήταν αλήθεια.
Η συνειδητοποίηση όμως ότι, μπορούσε πάντα να βοηθήσει την κόρη της και η σχέση τους να είναι πολύ καλύτερη όταν θα φροντίσει τον εαυτό της, πνευματικά, ψυχικά και σωματικά ανακούφισε αυτόν τον πόνο και την γέμισε δύναμη και αισιοδοξία.
Αναγνώρισε ότι, το να είσαι γονιός δεν είναι απλά ένας ρόλος που μαθαίνεις να παίζεις, αλλά μια σχέση ζωής που θα πρέπει να επενδύσεις σε αυτή ώστε να γίνεις η καλύτερη εκδοχή αυτού που χρειάζονται τα δικά σου παιδιά και εσύ να γευτείς τους καρπούς της εξέλιξης σου. Μια σχέση με καλές και κακές στιγμές, λάθη και ανατροπές, με εντάσεις και συγκρούσεις, με ρήξεις και αποκαταστάσεις αλλά προπαντός αγάπη.
Αποδέχτηκε ότι, η γονεϊκότητα, δεν είναι ένα ρούχο που ταιριάζει σε όλους το ίδιο και για αυτό όφειλε να ακούσει τις δικές της ανάγκες, τις διαφορετικές ανάγκες της κόρη της , να κατανοήσει την διαφορετικότητα και την μοναδικότητα της δικής της οικογένειας.
Και για να γίνει το πρότυπο που θα ήθελε για την κόρη της, θα ωφελούσε να «ανακάλυπτε» τι σημαίνει για την ίδια να είσαι «καλός γονιός» φροντίζοντας τον εαυτό της και να της διδάξει πως η πραγματική ευτυχία, απαιτεί πολλές φορές την υπέρβαση του ίδιου σου του εαυτού.
