Στα είκοσι μου χρόνια πίστευα ότι θα πραγματοποιήσω όλα τα όνειρά μου…στα είκοσι πέντε μου ότι θα κατακτήσω όλο τον κόσμο με την δύναμή μου…και όταν πλέον έφτασα στα τριάντα μου χρόνια συνειδητοποίησα ότι τελικά κατάφερα πολύ λίγα πράγματα από όλα αυτά που πίστευα ότι θα πετύχω. Δεν ήξερα τι έφταιγε στα αλήθεια..αναρωτιόμουν μήπως φταίει η κοινωνία που ζούμε και μας αδικεί; μήπως η οικογένεια μας που άθελά της μας κόβει τα φτερά; ή μήπως οι φίλοι μας που αντί να μας ενθαρρύνουν μας προδίδουν;
Έτσι έφθασα στο σημείο να κυριαρχεί μέσα μου ο θυμός. Θύμωνα με όλους και με όλα. Έλεγα δεν μπορεί να είναι ψέματα όλα αυτά που πίστευα..όπως το γεγονός ότι η φυσική εξέλιξη του ανθρώπου είναι καθώς περνάνε τα χρόνια της ζωής του να μπορεί να ικανοποιεί τα θέλω του, να μπορεί να βρίσκει την εργασία που επιθυμεί , να δημιουργεί μια όμορφη οικογένεια και να ζει ευτυχισμένα. Τίποτα από όλα αυτά που πίστεψα δεν γινόντουσαν, αντίθετα βίωνα από τους συνάνθρωπους μου απελπισία, ανεργία, πολλά διαζύγια, πολλά προβλήματα και πολλά εμπόδια. Πολλοί λίγοι ήταν αυτοί που ζούσαν αρμονικά με το “είναι” τους. Καθώς περνούσε ο καιρός ο θυμός μου φούντωνε και το συναίσθημα μου πάγωνε…δεν θα ξεχάσω ποτέ που γύρω στα τριάντα πέντε μου χρόνια κάθε φορά που πήγαινα στην παραλία για να απολαύσω την ηλιοθεραπεία και το κολύμπι στην θάλασσα, κάτι που λάτρευα στην ζωή μου, ξαφνικά δεν είχα κανένα μα κανένα συναίσθημα όμορφο… βασικά δεν αισθανόμουν τίποτα πια.. ήταν λες και το καρδιογράφημα έδειχνε μια ευθεία γραμμή…νεκρό συναίσθημα.
Φοβήθηκα.. που πήγαν τα συναισθήματά μου;
Τότε ήταν που έπρεπε να ζητήσω βοήθεια.. κάποιον να μου εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτή την ζωή; Αντί να αισθάνομαι όμορφα και να χαίρομαι τις στιγμές μου, κατάλαβα ότι η θλίψη είχε σκεπάσει για χρόνια την καρδιά μου χωρίς καν να το αντιληφθώ. Δεν πίστευα ποτέ ότι εγώ που είχα τόση δύναμη και τσαγανό θα έφθανα στο σημείο να σπάσω το “εγώ” μου και να ζητήσω βοήθεια…είχα φθάσει στα όριά μου.. πνιγόμουν…
Εκείνη την περίοδο λοιπόν ήταν που συνάντησα “τυχαία” την Dr. Μαρία Λεβέντη και άρχιζα να βαδίζω στα μονοπάτια που δημιουργούσε για να με βγάλει από την “νεκρή” κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Έτσι με την Δημιουργική Ψυχοθεραπεία άρχιζα σιγά σιγά να ανακαλύπτω κομμάτια της ψυχής μου που ερχόντουσαν στην επιφάνεια του μυαλού μου και έβρισκα λύσεις στις απαντήσεις που αναζητούσα. Με την Art Therapy ξεκίνησαν να ζωντανεύουν τα συναισθήματα μου και να βιώνω ξανά χαρά. Τι όμορφο δώρο να αισθάνεσαι!!
Με τον καιρό άρχιζα να αναπνέω, να καταλαβαίνω για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά στην ζωή μου και να ενώνω τα κομμάτια του προσωπικού μου παζλ.. γιατί όπως όλοι ξέρουμε ..όλα γίνονται για κάποιο λόγο . Πόσο τυχερή και ευγνώμων αισθάνομαι πια. Όλα ξαφνικά άλλαξαν γύρω μου…και αυτό γιατί άλλαξα εγώ. Τώρα πια στα σαράντα πέντε μου χρόνια νιώθω γαλήνη, ευτυχία και πολλά όμορφα συναισθήματα…που αν μου το έλεγες πριν δέκα χρόνια ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα τα ξανανιώσεις θα σου απαντούσα “δεν υπάρχει περίπτωση”. Η Dr. Μαρία Λεβέντη είναι ο πιο “καθαρός” άνθρωπος που έχω γνωρίσει στο διάβα της ζωής μου. Σε ευχαριστώ και σε αγαπώ από πάντα!!!
