Οι ιστορίες μας αρέσουν.
Οι ιστορίες πόνου μας ενοχλούν, μας στεναχωρούν και μας θυμώνουν αλλά μας ιντριγκάρουν.
Θέλουμε να γνωρίσουμε με κάθε λεπτομέρεια το θύτη για να τον μισήσουμε. Θέλουμε να γνωρίσουμε με κάθε λεπτομέρεια το θύμα για να το αγαπήσουμε και φυσικά θέλουμε να υπάρξει ένας σωτήρας στην ιστορία που θα βοηθήσει να λυθεί η κατάσταση και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η ιστορία με το 12χρονο κοριτσάκι που έχει συγκλονίσει όλη τη χώρα και δικαίως βέβαια το έχει κάνει, δυστυχώς δεν είναι ούτε η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία τέτοιου τύπου ιστορία.
Είμαι πάνω από 20 χρόνια ψυχίατρος και ψυχοθεραπεύτρια και το θέμα της κακοποίησης το έχω αντιμετωπίσει από τον πρώτο χρόνο της ειδικότητας μου. Υπάρχουν γυναίκες κάθε ηλικίας που έχουν υποστεί κακοποίηση από συγγενικά τους πρόσωπα, υπεράνω πάσης υποψίας. Τις περισσότερες φορές μάλιστα δεν έχουν μιλήσει και έχουν εξαναγκαστεί να ζήσουν μια ζωή με τον βιαστή τους.
Πώς;
Σε οικογενειακά τραπέζια, σε επισκέψεις στα σπίτια εκατέρωθεν σε γάμους και βαφτίσεις !!!!! Μα όταν ο βιαστής είναι ο πατέρας, ο αδερφός , ο παππούς, ο θείος, ο ξάδερφος, ο κουμπάρος, ο γαμπρός, ο κουνιάδος, ο οικογενειακός φίλος δεν είναι δυνατόν αυτόν τον άνθρωπο να μην τον βλέπεις. Φανταστείτε τώρα σε τι ψυχολογία βρίσκονται αυτές οι γυναίκες. Γιατί δεν μιλάνε θα αναρωτηθεί εύκολα κάποιος που δε γνωρίζει.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ!!! διότι είναι θύματα και τα θύματα δεν έχουν μια δυνατή ψυχολογία που θα τους δώσει το δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Διότι όταν τόλμησαν κάποια στιγμή να εκμυστηρευτούν κάτι σε κάποιο άλλο συγγενικό πρόσωπο, αυτό τους αποθάρρυνε από το φόβο και την ντροπή του τι κακό μπορεί να προκαλέσει αυτή η αποκάλυψη. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κλειδί σ’ αυτές τις υποθέσεις. Ο φόβος και η ντροπή. Δεν φοβάται και δεν ντρέπεται μόνο το θύμα αλλά και οι οικείοι του. Χρειάζεται να έχει κάποιος μεγάλη εσωτερική δύναμη για να μπορέσει να αντιμετωπίσει έναν βιαστή. Για να μπορέσει να νικήσει τη δύναμη ενός βιαστή. Όχι τη δύναμη τη σωματική, αλλά την δύναμη της αθλιότητάς του. Αυτοί οι άνθρωποι ασκούν χειραγώγηση. Είναι “σατανικοί”. Εμφανίζονται καλοί , φροντιστικοί, πρόθυμοι και σιχαμερά βοηθητικοί. Δημιουργούν μια εικόνα, ένα όνομα καλό για να μην μπορεί κάποιος εύκολα να τους αμφισβητήσει.
Πως λοιπόν ένα “ταπεινό χαμομηλάκι” όπως συνηθίζω να λέω αυτές τις γυναίκες θα σηκώσει το ανάστημα της σε έναν τέτοιο άνθρωπο; Όχι μόνο θα μιλήσει αλλά θα διεκδικήσει και δικαίωση; Σε ποια κοινωνία, σε ποιο περιβάλλον σε ποια πόλη και ποια χώρα αυτή η γυναίκα δεν θα περάσει τα πάνδεινα μέχρι να και αν, δικαιωθεί; πόσες φορές θα ξαναζήσει το μαρτύριο της, πόσες φορές θα χρειαστεί να απολογηθεί, πόσες φορές θα χρειαστεί να χαμηλώσει το βλέμμα από ντροπή;
Και σας ρωτάω όλους εσάς τώρα:
Πόσες φορές δεν έχετε ξεσκεπάσει κάποιον που απλά σας έχει φερθεί άσχημα από φόβο και ντροπή;
Πόσες φορές δεν έχετε αντιμιλήσει σε κάποιον που σας έχει προσβάλλει δημόσια γιατί δεν τολμήσατε;
Πόσες φορές δεν έχετε αποκαλύψει κάποιο οικογενειακό ντροπιαστικό μυστικό για να προστατέψετε τη φήμη της οικογένειας;
Δυστυχώς, αυτοί οι άθλιοι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας και δίπλα μας διότι εμείς τους το επιτρέπουμε. Άθελα μας. Από αδυναμία. Αλλά αυτή η σιωπηρή συναίνεση είναι η αιτία της ύπαρξης τους. Δεν αντέχουμε να μπλέξουμε , δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες, δεν βρίσκουμε τη δύναμη να ταράξουμε τα νερά …οπότε αυτοί ζουν και βασιλεύουν.
Μέσα από την πείρα μου τόσα χρόνια ψυχίατρος και ψυχοθεραπεύτρια έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα:
«Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση χρειάζεται οι άνθρωποι να αποκτήσουν εσωτερική δύναμη. Να μπορούν με λίγα λόγια να υπερασπιστούν και να υποστηρίξουν τον εαυτό τους χωρίς φόβο και ντροπή».
Δρ. Μαρία Λεβέντη
Με ευχές αυτές οι αλλαγές δεν έρχονται. Θέλει αλλαγή τρόπου σκέψης. Πρέπει εμείς οι μανάδες να μεγαλώνουμε διαφορετικά τα παιδιά μας και οι ειδικοί να υποστηρίζουν σωστά τα θύματα ή τα παραλίγο θύματα. Δεν χρειάζεται ενίσχυση του εγωισμού, ούτε να γίνουμε επαναστάτες χωρίς αιτία. Κατανόηση χρειάζεται της αδυναμίας και ενίσχυση της αυτοπεποίθησης . Καλύτερη εκπαίδευση χρειάζεται και καλύτερες υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Προσωπικά θέλοντας να βοηθήσω όσο μπορώ σ’ αυτή την αλλαγή πέρα από τις ατομικές συνεδρίες με κακοποιημένα άτομα, σωματικά και ψυχικά, σκέφτομαι να ξεκινήσω να εκπαιδεύω θεραπευτές. Διότι κατά την γνώμη μου χρειαζόμαστε μία νέα γενιά θεραπευτών ικανών να αντιληφθεί τον ψυχικό πόνο και να τον διαχειριστεί με σύνεση.
