Ο δρόμος για την ανακάλυψη του αληθινού εαυτού μας και την εκπλήρωση της
ολοκλήρωσης μας και του δυναμικού μας ακούγεται πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό.
Ακούγεται σαν ένα ακόμα πωλησιακό quote της αγοράς. Δεν είναι έτσι απλά τα
πράγματα όταν έχεις να επεξεργαστείς και να διαχειριστείς ζητήματα ψυχής.
Για τον κάθε άνθρωπο η προσωπική διαδρομή ανακάλυψης εαυτού είναι διαφορετική
και μοναδική. Αν και όταν το αποφασίσει…
Πριν φτάσει όμως κάποιος να ανακαλύψει βαθύτερες αλήθειες για τον εαυτό του,
θα χρειαστεί να κάνει χώρο μέσα του για να δεχτεί την καινούργια πληροφορία και
για να γίνει αυτό θα φτάσει κάποια στιγμή στη ζωή του που θα καλεστεί να έρθει
αντιμέτωπος με παλιούς λογαριασμούς και παλιές εκκρεμότητες…
Αν θέλει φυσικά. Αλλιώς ό,τι νέο προσπαθήσει να οικοδομήσει θα έχει αδύναμα και
ασταθή θεμέλια τα οποία κανείς δεν του εγγυάται πόσο θα αντέξουν. Αυτά τα θεμέλια
στην προκειμένη περίπτωση είναι οι βάσεις που έχει χτίσει ο καθένας μας από την
παιδική του ηλικία.
Παράλληλα με τις βάσεις προστίθενται και οι «κληρονομικές αλυσίδες» που
κουβαλάμε από το γενεαλογικό μας δέντρο. Αυτές οι αλυσίδες συνδυαστικά με τα
βάρη του παρελθόντος, διαμορφώνουν χαρακτήρες, συμπεριφορές, πεποιθήσεις,
επιλογές και αποφάσεις ζωής.
Όσο κάποιος αρνείται ή εξιδανικεύει τα τραύματα του παρελθόντος και τις
αλυσίδες που τον κρατάνε δέσμιο, αυτές γίνονται διακλαδώσεις του
γενεαλογικού δέντρου που προχωράνε από γενιά σε γενιά.
Είναι μία κληρονομιά που δεν σε ρωτάει κανείς για να στη δώσει…Απλά
μεταφέρεται σε εσένα κι εσύ καλείσαι κάτι να την κάνεις.
Για να σπάσει μία αλυσίδα και να σταματήσει μία αρνητική κληρονομιά χρειάζεται το
άτομο που το έχει αντιληφθεί να εργαστεί σε προσωπικό επίπεδο με τον εαυτό του για
να σταματήσει αυτού του τύπου η αναπαραγωγή.
Το εικαστικό Γενεόγραμμα συμβάλει στην εμφάνιση των πληγών του
παρελθόντος οι οποίες έχουν δημιουργήσει τις αλυσίδες που μπλοκάρουν την
εξέλιξη του ατόμου.
Βλέποντας τις αλυσίδες ξέρεις στη συνέχεια τι χρειάζεται να δουλέψεις για να
σταματήσεις την αναπαραγωγή δυσάρεστων συναισθημάτων, γεγονότων και
καταστάσεων στη ζωή σου.
Πολλές φορές έρχονται σε συνεδρίες γονείς και παραπονιούνται για τις συμπεριφορές
των παιδιών τους πιστεύοντας ότι χρήζουν ψυχοθεραπευτικής παρέμβασης. Στις
περισσότερες των περιπτώσεων αυτοί οι γονείς μετά από συζήτηση καταλήγουν στο
συμπέρασμα ότι οι ίδιοι είναι αυτοί που χρειάζονται καταρχάς ψυχοθεραπεία και όχι
τα παιδιά. Τα παιδιά καλώς ή κακώς εμπνέονται και μιμούνται ό,τι βλέπουν και ότι
έχουν κληρονομήσει.
Αν βοηθήσουμε τον εαυτό μας, μπορούμε να βοηθήσουμε και τα παιδιά μας. Θα
χρειαστεί να προσέξουμε τι κληρονομιές θα τους παραδώσουμε.
Θα κληρονομήσουν από εμάς υγεία, αυτοπεποίθηση, να ξέρουν να απολαμβάνουν τη
ζωή, να μάθουν να ευγνωμονούν, να διεκδικούν και να υπερασπίζονται τον εαυτό
τους; Ή θα κληρονομήσουν γκρίνια, μιζέρια, αχαριστία, φθόνο, αρρώστιες;
Καλό θα είναι να μην στεναχωριέστε αν δεν έχετε να τους δώσετε υλικές περιουσίες.
Ας κληρονομήσουν από όλους μας όλα εκείνα τα εφόδια που χρειάζονται για να
μπορούν μόνα τους να αποκτήσουν υλικές περιουσίες αφού νιώσουν ολοκληρωμένοι
από τις πνευματικές και συναισθηματικές περιουσίες που έλαβαν από εμάς απλόχερα!
Τζίνα Παναγιωτίδη
Εικαστική Ψυχοθεραπεύτρια
